Ik zit achterin de bus, dromend uit het raam te kijken, waar op de ooit groene bergen een deken van zacht wit poeder is neergedwarreld. Mijn adem doet het ijskoude raam beslaan. In mijn hoofd gaan honderden gedachten rond als een draaimolen die maar niet kan stoppen. Gedachten die vooral gaan over alle avonturen die ik op reis heb meegemaakt. Mijn gedachten gaan verder, alsof mijn lichaam er geen controle over heeft, als ik opeens een voet in mijn been voel prikken. Het is de verloren voet van een medepassagier.