“It’s gonna take a lot to take me awaaaaaay from you”. De klanken van all time favorite Africa van Toto klinken door de provisorisch aan het framewerk van het open busje vastgebonden boxen. De wind doet mijn blonde haren meedansen en de geur van bloemen die ik nog nooit ben tegengekomen dringt mijn neusgaten in. Maar dan stappen de eerste toeristen in: een groep jongens met de typische backpacker tanktops die érg enthousiast lijkt om te gaan vulkaan boarden. De net nog mooie muziek waar ik heerlijk op ging, wordt overstemt door Nederlands – what else – gesnater. Uiteraard op een volume dat mij als een mokerslag weer met beide voeten op de vloer van het busje neer doet dalen. Onmiddellijk bekruipt mij het gevoel dat ik een grote fout heb gemaakt: ben ik in dé tourist trap getrapt? Het is een gevoel dat ik de hele weg niet van mij af kan schudden.