Vrienden, familie en collega’s horen mij er al maanden over praten. De ‘grote reis’ die ik samen met mijn vriend ga maken. Nu vinden we reizen, net zoals jij als het goed is, heerlijk en daarom slaan we geregeld de backpack om verre – en minder verre – bestemmingen te ontdekken. Alleen, studies en banen staan maandenlange trips niet altijd toe – iets met geld verdienen en angst voor onzekerheid. Maar dit keer hebben we het geregeld. We gaan weer echt ‘op reis’. ‘Op reis’ in de zin van dat we niet weten hoe lang we precies weg gaan en ook niet waar we precies zullen belanden. Maar dit is wat we wél weten.
| Update juni 2019: je kan vanaf nu direct met ons meereizen via de reispodcast Along with Annika. Hierin hoor je interviews met de lokale bevolking, ga je mee met ons op roadtrip en maak je indirect mee, wat wij ook meemaken. Is leuk. |
INHOUDSOPGAVE (vind snel wat je zoekt)
1. STARTPUNT: ISTANBOEL
‘Is dat al uw bagage’? ‘Nee, deze hoort er ook nog bij’. Twee backpacks ploffen op de band bij de bagage-drop-off van Schiphol Airport. Twee backpacks voor twee personen die vandaag (7 mei) inchecken voor hun vlucht naar Istanboel in Turkije: het beginpunt van onze reis.
Toegegeven, we waren liever met de trein vanuit Nederland vertrokken om via Europa er te belanden, maar tijd-technisch was dat niet handig geweest. Weinigen zullen klimaat-technisch in hartje winter nog in het laatst geplande land van onze reis willen zijn – waar je hieronder over kan lezen. En ach, Istanboel met haar dubbelzinnige continentaliteit (lekker, eigen woorden bedenken) past eigenlijk ook perfect in het plaatje: half Europees en half Aziatisch. Waar beter te beginnen dan op die grens?
2. CENTRAAL-AZIË EN DE ZIJDEROUTE
Eeuwen en eeuwenlang werden de grote beschavingen van het Oosten en Westen enkel met elkaar verbonden via een netwerk van alsmaar wisselende handelsroutes. Routes die over de hoogste pieken en door de meest verlaten woestijnen gingen. Routes die de enige manier waren om kostbare handel naar het aangrenzende continent te verplaatsen. Routes die de gezamenlijke naam ‘de Zijderoute’ dragen.
Bij het beginnen van een grote reis, is het hebben van een doel iets wat je richting kan geven. Het is iets moois om naar te streven. Iets om aan vast te houden en keuzes gedeeltelijk door te laten bepalen. Dit doel is voor ons de mysterieuze Zijderoute.
Om meteen maar met de deur in huis te vallen: er is niet één Zijderoute. De routes die rond de 1ste eeuw ontstonden, zijn continue aan verandering onderhevig geweest. Men paste routes aan vanwege natuurrampen, plunderende bendes, oorlogen, gebrek aan punten om voedsel in te slaan of door dichtgevroren bergpassen. En waar dat de mindere leuke redenen zijn om een route te wijzigen, geeft het een reiziger vele keuzes en kan je eigenlijk niet fout gaan met het bereizen van de Zijderoute.
Dus, de richting is er: van west naar oost. De grove route ook: de Zijderoute. De exacte plekken? Vooralsnog Turkije, Georgië, Armenië, Azerbeidzjan, Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Tajikistan, Kirgizië, Kazachstan en China. Kom maar op, Centraal-Azië!
3. OVERLAND
‘Plant een boom’, ‘leef CO2 neutraal’, ‘eet vegetarisch’. We leven in een tijd waarin we meer en meer aan het milieu denken. De eeuwige innerlijke strijd voor de frequente reiziger tussen zijn/haar liefde voor verre bestemmingen en diezelfde liefde voor de natuur woekert dan ook flink. Want ja, vliegen is voor dat laatste een ontzettende belasting. En daarmee is vliegen nu dan ook minder hip dan het ooit was: overland reizen wel.
Nu moet ik zeggen dat bij het plannen van de reis één ding al zeer snel duidelijk was: we willen de route zoveel mogelijk overland afleggen. Het geeft je de kans om meer te zien van een continent dan er overheen te vliegen en bovendien: als de ondernemende-eerst-eeuw-inwoner nooit die kans had, waarom wij dan wel. Toegegeven, bussen en treinen bestonden destijds ook niet, maar dat neem ik even voor lief.
Het milieu besparen is voor ons dan ook een mooie extra pluspuntje, maar niet de reden. Don’t get me wrong: ik plant graag een boom, ruim afval op van het strand en bespaar elektriciteit where-ever I can, maar ik ben niet de milieuheld die sommigen wel zijn – zoals bijvoorbeeld Daisy van All Day Every Daisy. Alle respect voor haar.
4. TIJDSBESTEK
4.1. SLOWTRAVEL
Een maand alleen op het Indonesische eiland Java rondreizen, waar anderen binnen twee weken van Java naar Bali, naar Lombok én Flores hoppen. Het eerste soort reizigers zijn wij. Wij nemen graag de tijd. Niet alleen de highlights zien we graag. We zijn er ook echt graag even. En dat is punt één waarom een tijdsbestek lastig te bepalen is. Je weet niet wat je tegenkomt. Je weet niet waar je wil blijven hangen of waar je misschien sneller door wilt. Een half jaar lijkt minimaal nodig om te zien wat we willen zien.
4.2. MOEILIJK TE BEREIZEN
Ja, we hebben vaker grote reizen gemaakt, maar waar de Transmongolië Express al een reis van een ander kaliber is dan let’s say één naar de Thaise eilanden, gaat een reis door Centraal-Azië nog een stapje verder. Voor de individuele reiziger die geen auto onder haar sexy ass heeft, is plannen lastig dan wel niet onmogelijk. Busjes gaan ‘maybe tomorrow, maybe next week’, bergpassen van 4000m hoog blijken plots gesloten vanwege sneeuwval of grenzen gaan opeens dicht voor buitenlanders. Probeer dan maar eens een tijdsplanning te maken. Go with the flow is de manier.
4.3. GELD
Komt die eeuwige boosdoener om de hoek. Geld. Waar het lastig te bepalen is wanneer je waar bent, is het ook lastig om te bepalen hoe lang je met je geld doet. Budgetten werken minder goed in dit gebied. Tours vermijden we vaak, maar zelf ergens komen is in veel gebieden onmogelijk. En dus ben je toch aangewezen op die tour die al je zuurverdiende centjes als sneeuw voor de zon verdwijnen. Afwegingen zullen dus gemaakt moeten worden: is die dure tour het waard als we daardoor bijvoorbeeld een week minder op reis kunnen zijn? Soms zal het antwoord ja zijn, maar soms ook niet… De trip duurt zo lang als er geld is.
5. ENIGE ZEKERHEID = ONZEKERHEID
We hebben ons ingelezen. We maken gebruik van ons heerlijke Hollandse boeren-verstand. En toch hebben we over weinig controle. Deze reis is voor ons een grote onzekerheid. Er zijn zoveel factoren die voor ons de route en onze reis nog kunnen wijzigen.
Neem visa. Drie belangrijke visa moeten onderweg worden geregeld: Iran, Turkmenistan en China. Allen verre van de makkelijkste visa. Eén afwijzing en onze hele trip ligt om. Nu ben ik geen doemdenker, dus je hoort mij als eerste ‘ach, komt wel goed, schatje’ roepen, maar je moet er wel op voorbereid zijn.
6. ZIN!
Een denderend geluid bereikt mijn oren. De snelheid van het eerste (en hopelijk laatste) vliegtuig die we nemen drukt ons licht in de donkerblauwe plakstoelen. En the wheels are up in the air. De rode dakpannen tussen groene Nederlandse kavels veranderen steeds meer in dwerghuisjes. We zwaaien nog één keer. ‘Dag Nederland, we gaan je missen… maar niet zoveel als de zin die we in de reis hebben! Het wordt awesome!’ LATER KATERS!
